Voorbereiding les nieuwe professional

Wat houden de begrippen ‘transitie, transformatie, participatiemaatschappij en burgerkracht’ in?
Transitie- de verantwoordelijkheid van de zorg verschuift van de Rijksoverheid naar de gemeente.

Transformatie- Burgers moeten mee gaan doen, burgers moeten coproducent worden in de publieke sfeer. Er is een cultuuromslag in denken en handelen nodig om de transitie te voltooien.

Participatiemaatschappij- mensen laten meedoen. Het gaat niet alleen over het ondersteunen van mensen met een beperking om mee te doen in de samenleving. Het gaat er ook om dat de samenleving zelf geactiveerd wordt om deelname mogelijk te maken. Burgers zelf actief zijn om zo lang zelfstandig te blijven. Bij een hulpvraag wordt er eerst gekeken naar mogelijkheden en oplossingen binnen het netwerk van de mensen zelf . Er wordt door de burger zelf dus verantwoordelijkheid genomen voor de medemens. Burgers en cliënten kunnen meepraten over de samenhang in het lokale overheidsbeleid en door ook een controlerende taak ten opzichte van de gemeente te vervullen.

Burgerkracht- is kracht en inzicht gebaseerd op authenticiteit van burgers. Burgers nemen de regie (weer) in eigen handen, de burger staat weer centraal. Burgers streven meer naar een doe-het-zelf samenleving, minder klant en consument zijn, meer eigenaar. Burgerkracht kan aangewend worden door burgers die hun invloed op een duurzame samenleving willen vergroten. De samenleving van authentieke burgers die hun kracht en inzicht aanwenden wordt ook wel civil society genoemd. 
Burgerkracht is ook de inzet van het eigen netwerk en het organiseren van eigen wensen en mogelijkheden rond zorg en hulpverlening.

Mijn visie op de transitie
Als toekomstige professional denk ik dat de zorg meer van intramuraal naar extramuraal verschuift. Bij zorgvragen waarbij medische kennis niet noodzakelijk is moet dit grotendeels door het eigen netwerk van de cliënt opgevangen worden. Dit kan een probleem worden voor cliënten met een klein sociaal netwerk. Verder vind ik het niet verkeerd dat er kritisch gekeken wordt naar de behoefte van de cliënt en wat heeft een cliënt echt nodig en wat kan een cliënt nog zelf? Het is belangrijk om de zelfredzaamheid van de mensen en ouderen zo groot mogelijk te houden. Dit moet gedaan worden door de professional maar ook door de cliënt zelf. In mijn werk merk ik dat er ook cliënten zijn die de persoonlijke verzorging makkelijk uit handen geven. In de meeste gevallen is de cliënt in zo’n situatie prima in staat zelf het bovenlichaam te wassen.  Met de transitie van de zorg naar de gemeente heb ik gemerkt in de thuiszorgorganisatie waar ik destijds werkte dat ouderen soms tot meer in staat zijn dan wordt gedacht. Met handige hulpmiddelen blijken ouderen, niet allemaal natuurlijk, vaak nog in staat te zijn op bijvoorbeeld de steunkousen zelf aan en uit te trekken. Hierdoor heeft de ouderen geen of minder hulp nodig. Het is dus belangrijk om met de ouderen te zoeken naar oplossingen en mogelijkheden en te bekijken. Anderzijds gaan sommige cliënten soms te hard en doen meer dan goed voor ze is. Door de verantwoordelijkheid die je als zorgprofessional voelt voor een zorgvrager is het weleens lastig daar in te schipperen.  Dit vraagt van alle partijen een aanpassing van zowel de zorgverleners, de zorgvragers en de mensen uit de omgeving.  Aanpassing kost tijd en moet dus ook de kans krijgen zich te ontwikkelen.

Het benutten van kansen
Kansen liggen in het feit dat we ouderen niet stigmatiserend in een  hokjes moeten stoppen. Ouderen kunnen vaak meer dan mensen en soms de oudere zelf nog verwachten. Hierdoor word de zelfredzaamheid verminderd. Ouderen die geen hulp nodig hebben kunnen bijvoorbeeld ingezet worden in vrijwilligerswerk en bijvoorbeeld bij andere ouderen op de koffie gaan om eenzaamheid, een groot probleem van de welzijn tegen te gaan. Verder zou het goed zijn om ouderen en jongeren meer met elkaar in het dagelijks leven in aanraking te laten komen. Dus niet specifiek wijken met ouderen of jongeren maar gemengd. Hierdoor kunnen jongeren een sociale controle zijn voor de ouderen en de ouderen de jongeren helpen met zaken waar levenservaring voor nodig is.
Bepaalde zaken kunnen denk ik niet overgenomen worden door een sociaal netwerk van een cliënt. Ik kan het me heel goed voorstellen dat mensen het niet prettig vinden om andere te moeten douchen en ook andersom kan het soms niet prettig zijn om door een goede bekende gedoucht te worden.

Eventuele bedreigingen het hoofd bieden
Het benutten van de kansen ligt met name denk ik het zoeken naar mogelijkheden en oplossingen samen de zorgvrager. Hierbij kan de huidige technologisch ontwikkeling natuurlijk ook helpen. Daarom is het belangrijk dat je als zorgverlener goed up to date blijft over de huidige ontwikkelingen zodat dit toegepast kan worden in de zorg. Instructie en een zorgvrager laten wennen aan een technologie is natuurlijk van belang. Het is als zorgverlener belangrijk om met ander disciplines te blijven schakelen en overleggen zodat er geen nieuwe ontwikkelingen en ideeën gemist worden.
Openstaan voor verandering en technologieën is hierbij van belang.

Empowerment
Bij de empowerment ligt de verantwoording niet alleen bij de cliënt en het netwerk maar ook bij de maatschappij en de zorgverlener. Hierbij wordt er door alle partijen te samen een oplossing gezocht voor een probleem. Dit kan bijvoorbeeld bij een cliënt die geen steunkousen alleen aankrijgt maar dit met hulp wel aangeleerd kan krijgen.

Ben jij bereid om in de toekomst anderen zoals familie maar ook buren etc te gaan helpen? Hoe zie je dit voor je en wat verwacht je terug?
Ik ben in de toekomst bereid om andere te helpen maar dan wel met mate. Daar bedoel ik mee dat ik wil helpen als ik vrij ben en thuis ben maar het moet ook mogelijk zijn weg moet kunnen zonder met een probleem te zitten omdat er geen zorg geleverd kan worden. Daarnaast verwacht dat degene waaraan zorg verleend wordt ook soepel is, dus dat tijdstippen bijvoorbeeld kunnen verschillen.
Buren zijn mijn inziens makkelijk te helpen omdat je maar een deur verder hoeft, wel ook met de restrictie dat je vrij moet kunnen wanneer je daar behoefte aan hebt .

Hoe wordt er in jouw omgeving gesproken en gedacht over alle ontwikkelingen?
Door mijn huidige bijbaan in de thuiszorg heb ik veel mee te maken met de ontwikkeling met betrekking tot de WMO. Voor sommige mensen wordt het steeds moeilijker om zorg te ontvangen, ook moet je als verpleegkundige nu inschatten hoeveel tijd er nodig is voor een cliënt en dit indiceren. Ik merk ook van veel mensen weerstand met betrekking tot de belasting van het persoonlijke netwerk terwijl ik ook wel eens situaties heb dat ik kom om de steunkousen uit te trekken terwijl een dochter op een vast avond langs komt dan vind het ik niet nodig, om als professional ook nog eens langs te gaan.

Stelling 1: De participatiesamenleving is een utopie, de burger moet vooral zelf zorgen dat hij zelfredzaam is. Iedereen heeft het toch veel te druk om nog meer mantelzorg, informele zorg te geven! ”

Oneens  als je bekijkt hoe veel mantelzorg er geleverd wordt zijn mensen best bereid de ander te helpen, echter is het wel zo dat men nu drukker is dan vroeger om het naast de activiteiten te kunnen volbrengen. Het is natuurlijk ook erg afhankelijk van de aard van het probleem in hoeverre mantelzorg realiseerbaar is in de vorm van een participatiemaatschappij.

Stelling 2: Als iedereen gewoon een beetje meer voor elkaar en zijn omgeving zorgt, dan komt het wel goed na alle veranderingen op het gebied van Zorg & Welzijn, mensen moeten niet zo zeuren.”

Oneens het is wel zo dat je dan een deel de verandering kunt op vangen, maar in een aantal gevallen moet men niet onderschatten wat voor belasting het heeft op mensen om mantelzorger te zijn. Stel je bent intensief mantelzorger voor je moeder en bijvoorbeeld je  schoonvader dan is het al lastig om zonder overbelast te raken ook nog wat voor buren te betekenen.

Stelling 3 Over 10 jaar is Nederland een zorgzame samenleving waarin het vanzelfsprekend is dat jong en oud voor elkaar en met elkaar zorgen.”

Oneens, ik denk dat 10 jaar een tekort tijdsbestek is daarbij moet het denk ook wel in iemands aard zitten om te helpen niet iedereen staat ervoor open en zal het dus doen. Om ervoor te zorgen dat mensen er voor open gaan staan en het ook te gaan doen is gedragsverandering nodig en dat kost tijd.